woensdag 23 september 2009

Een prikje


In de wachtkamer van de dierenarts snuffelt Pol meer dan anders, zou hij inderdaad nog kunnen ruiken dat zijn broer hier zes dagen geleden nog was?

Vandaag heeft Polleke weer zijn jaarlijkse cocktailprik en rabiësenting gehad, zijn gezondheid is optimaal, de dierenarts was verbaast, zij had nog nooit zulke schone oren gezien, ook zijn gebit krijgt een pluimpje.

Hij was iets afgevallen, tja als je maatje met stille trom vertrekt, is de eetlust ook wat minder.

Pol is een aantal dagen erg stil geweest,wat beslist zijn aard niet is, we maken dan nu ook weer grote wandelingen en fietstochten met de doggyride.

In de auto is het wat onwennig voor Pol, hij mist Quinc waar hij altijd lekker tegen aan lag.

In het weekend voor we naar bed gingen, waren we nog even in de tuin en Pol zag iets in het donker en nam de speelhouding aan, hij was erg nieuwsgierig, anders ik wel.

Dichterbij gekomen zag ik een hele grote egel, wel zo groot als een soepbord, vast een rëincarnatie van Quincy die revange komt nemen bij Pol voor al die keren dat hij minder aardig was, (zacht uitgedrukt.)

Telkens als Quincy het onderwerp van gesprek is komt er een schitterende vlinder dicht bij mij, is er dan toch meer tussen hemel en aarde?

Ik ervaar dit als mooi, rustgevend en bijzonder.

Kleine wondertjes bestaan zeker wel als je het maar toelaat en de dingen accepteerd zo als ze zijn, werken deze cadeautjes als een geweldig medicijn.

Beardiertje

zondag 20 september 2009

Zweef mee met de wind, mijn lieve beardiekind.


Je poten wilden je niet langer meer dragen, het einde kwam nu echt nabij, in jouw ogen las ik jou laatste wens. "Help me, laat me nu maar gaan"?

Ik wilde je nog even mooi maken, met de borstel in mijn hand, de laatste streek door je mooie haar, bereidde ik ons voor op je laatste reis.

Je laatste plas, je laatste pas, door jou in jouw vertrouwde tuin, nog even een laatste foto, even nog, heel even maar en dan is het tijd, tijd om samen, sam sam, ik leg je in de auto, je laatste rit.

De dokter, jouw dokter weet dat je er aan komt, maar zij laat nog even op zich wachten, jij wacht geduldig net als wij.

Ze komt voor jou, voor jou alleen, ze spreekt lieve en begrijpende woorden, die ons goed doen, na een serieuze definitieve duidelijkheid, is er geen weg meer terug, zij bereid jou voor op je laatste reis, een reis naar al die hondenvriendjes die jou voorgingen, jouw (engelse en nederlandse) familie, jouw maatjes van de hondenschool en de behendigheid, de vrienden uit de buurt en regio, de vierbenige strandjutters en de schattige ontmoetingen tijdens verre buitenlandse vacanties, jouw wandelmaatjes van de n.b.c.c en al wie ik vergeten ben, sorry lieverds.

Je geeft duidelijk te kennen dat je heel graag wilt gaan, je staat heel gewillig toe wat er staat te gebeuren, je bent lief, je bent een held een engel die bereid is.

Heel even, heel even nog, dan ben je al verdwenen, je zieke hart zal nooit meer kloppen, mijn stetoscoop kan ik weer vrijaf geven en opbergen.

Onze tranen komen nu heel snel en jouw baasje en vrouwtje beseffen dat een retourtje niet bestaat.

Ik kus je op je hoofd en sluit je ogen die niets meer waarnemen, ik dank je voor al jouw vriendschap, liefde, vertrouwen, moed en al die uitjes en thuisjes, die we samen beleefden, wat nu in eens onmogelijk is geworden, fijn dat we speciaal jou in ons gezin mochten verwelkomen en helaas ook moesten laten gaan.

Maar jij hebt een plekje verovert in ons hart, ik heb een tuintje in mijn hart voor jou, forever.

Nu je niet meer bij ons bent, kom ik je dagelijks tegen, ik mis je gesnurk, je stem die verstomd is, je plek die leeg, stil en koud is geworden, je voerbakken staan nu schoon in de kast, je dekens zijn gewassen.

Ik vond nog bij thuiskomst een haarplukje van jou aan de greep van een keukenkast.

Je ligt niet meer in de weg bij het uitruimen van de vaatwasser, en onder de strijkplank, je keutelt niet meer achter ons aan, je nagels hoor ik niet meer tikken op laminaat en tegels.

Even ´n plasje om het anderhalf uur, je gebedel aan tafel en s´avonds als er een glaasje werd bijgevuld kreeg jij steevast ´n brokje, als de baas dit vergat, dan meldde je dit wel of je maakte hem wakker als hij in slaap was gesukkeld.

Je blaf, je geur, jouw schitterende vacht, je wuivende staart, je dansende loop waar mensen mij altijd hiervan opmerkzaam maakte en die zeer van jou onder de indruk waren.

Onze autoritten en verre reizen waar je zo dol op was, een maatje, een fijn reisgezelschap.

De vele touristen uit de hele wereld die graag met jou op de foto vereeuwigd wilden worden.

Nu kan ik in alle vroegte blijven liggen, het zal wel even duren voor dat mijn innerlijke wekker weer "normaal" loopt, ik stond altijd op zodat je even een plasje kon doen in de tuin omdat de nacht voor jou te lang werd, we zagen samen de zon opkomen bij de nevelsluiers en staarden s´avonds naar de sterren en de maan.

Als we s´avonds in de tuin zaten, genoot jij op je eigen wijze, lekker banjeren in het schemer van het kaarslicht tussen de bloemen die zich sloten en de vogels die hun laatste lied ten gehore brachten, de boslucht en het briessen van de paarden verderop.

Ik mis je handrem tijdens de steeds kortere wandelingen, het even stil staan, waarbij je achterom keek, alsof alles wat je zag de laatste keer zou zijn.

In de straat kijken de kinderen verbaast op en zien ons nog maar met een beardie in plaats van twee, de kinderen die altijd naar jullie naam vroegen en jullie graag wilden aaien.

Je riem hangt gewoon op z´n plek alsof je er straks weer bent.

Lidy/Beardiertje

donderdag 17 september 2009

Mit den Flügeln der Zeit fliegt die Traurigkeit davon



Vanmiddag hebben wij afscheid genomen van onze Bearded Collie Quincy, om 14.15 is hij rustig ingeslapen, bereidwillig en moedig zoals altijd.


Wij zijn dankbaar dat we Quincy ruim 14 jaar in ons midden mochten hebben, een trouwe vriend die ons liefde schonk, trouw en geduldig was.


Quincy was een optimale reisgezel, deze reis gaat hij zonder ons, wat ons zeer aan het hart gaat, we waren altijd sam-sam en genoten van elkaar vooral in de natuur.


Wanneer hij meezweefd met de wind zal hij neerstrijken en voor altijd rust vinden in een prachtvol rozenpark niet ver van ons vandaan.




Lidy


woensdag 16 september 2009

Vriendschap


Van Beardies kun je leren

Hoe een vriendschap wezen moet

Zij zullen je niet bezeren

Wat voor fouts je soms ook doet

Steeds krijg je een lik of pootje

Altijd begroeten ze je blij

Ze maken vriendschap tot een cadeautje

En blijven steeds weer aan je zij

Ze gaan voor je door het vuur

En blijven steeds van je houden

Ja,hun vriendschap die is puur

Hun vriendschap is een "Gouden".
Beardiertje