Gisterochtend was ik bij mijn tantarts voor de halfjaarlijkse controle, zoals altijd gaan dames voor en ga ik weer als eerste, bijna drie jaar wonend in Duitsland kan ik zeggen, "Deutsche Gründlichkeit" is ook hier een standaard gegeven, wat ik nog steeds als luxe ervaar.
De sfeer is ontspannen, het beeld wat door Bert (mijn tandarts) met een mini-cameraatje is gemaakt zie ik direct op het beeldscherm, hij geeft mij uitleg, slijtage in de tandhalzen:
Uiteindelijke komt het er op neer, dat ik "te veel " poets? Kan dit dan?
Of ben ik nu ook wat Gründlicher geworden? tja, je moet toch wel wat aan inburgering doen.
Teruglopend naar de wachtkamer geniet ik nog van de feëerieke sfeer die wordt opgeroepen door de prachtige kerstversiering met hier en daar wat passende kaarsverlichting.
Dan is Jos (mijn Husband) aan de beurt, als ik me wil installeren om een van de mooie boeken uit de streek in te kijken, hoor ik vanuit de gang "Weihnachtswunschen" over en weer, hè?
Sinterklaas moet nog komen, tja, de meesten die hier vandaag deze praktijk verlaten komen het volgend jaar pas weer.
Al snel raak ik verzeild in een gesprek met een vriendelijke dame, symphatiek, blond, brildragend, ongeveer mijn leeftijd.
Beiden viel het ons op, dat het binnen drie weken al weer kerstmis is, dan is het woordtje "tijd"
aanleiding tot een vervolg, het feit dat je als kind nog zwemt in zeëen van tijd, je geen illusie hebt van het einde dat ooit zal komen, daarbij waarderen we elkaar meer naarmate we ouder zijn, zijn de kleine dingen veel belangrijker en zijn de dingen die we doen vaak bewuster gekozen.
Misschien een minder fraaie vergelijking is de toiletrol, naarmate je aan het eind komt gaat dit sneller.
We stellen wensen niet meer uit bijvoorbeeld om een reis te maken, mede omdat al velen ons ontvallen zijn, zijn wij nog zo dankbaar dat we dit wèl kunnen.
De mevrouw verteld over haar 84 jarige moeder die nergens meer zin in heeft en de motivatie mist om er "iets" van te maken, ze afkomstig zijn uit het Ruhrgebied en nu al vier jaar hier woonachtig zijn, haar moeder altijd bezig was geweest en plezier had in de dingen die ze deed, maar waaraan sinds de verhuizing een eind kwam.
Daar waarvan werd gedroomd werd niet bewaarheid, helaas.
In Stift Börstel, zo´n 12 km hiervandaan staat een lindenboom van maar liefst 700 jaar, een te lange armtak wordt welliswaar gestut, maar bloeit nog volop, hier dichtbij zijnde ervaar ik een enorme kracht, wat zou die boom ons veel kunnen vertellen, wat hij in al die tijd heeft gezien, gevoeld , met een soort van eerbied raak ik deze dan aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten