Vanmorgen lekker gewandeld in het Ossendrechtse, ja, deze week logeren we hier bij Lawrence onze oudste zoon, die hier schitterend woont op de "Brabantse Wal".
Vandaag heb ik mijn taak volbracht, ze hangen er mooi bij, al zeg ik het zelf, de lange gordijnen die ik heb genaaid voor de "Wintergarten"'(serre), dit ging eerst helemaal niet naar mijn wens, dan was de zoom te kort dan te lang, maar nu hangen ze perfect, de ruimte is er een van licht en zon, waar het het goed toeven is, met uitzicht op de vijver met zwemminnende kleurlingen en pas aangelegde tuin, waarvan de planten paradijselijk groeien en bloeien. Lichttherapie tijdens de wintermaanden tot aan de snowboardvacantie toe een must is en s'avonds een tweede relaxroom voor als je eens geen t.v, open haard wilt zien en stoken.
Maar behaaglijk en relaxd zoals ik nu met mijn laptopje zit, anytime, everywhere.
Maar door mijn bezigheden buitens huis hebbende dwaal ik af en begon ik te schrijven over mijn ochtendwandeling met Polleke richting het trambaanpad, (een landweg) waar een boerderij staat die "nog steeds" te koop staat en waar de bokjes ons vriendelijk begroeten.
Elk kwartier laat de kerktoren een carrillonlied horen, wat nooit verveeld.
Eenmaal op de terugweg gebeurde het gebeurde.
Zowel Polleke als ik zagen een beardie, ik kende "die beardie" van onze logeerpartijen hier.
Het was Flater, een reu van 13 jaar, die veel gelijkenis toont met onze Quincy, die precies twee weken geleden afgereisd is naar de Rainbowbridge.
Polleke was verbaast,enthousiast en enorm verrast en blij, toen hij Flater in de verte zag komen aanlopen, hij wilde zo snel mogenlijk de begroetingsrituelen toepassen, hij genoot, maar, zijn zeer sterk ontwikkelde reukorgaan vertelde hem iets anders, dat dit niet Quincy was maar een aardige lieve beardiekerel van 13 jaar die veel gelijkenis vertoonde met zijn trouwe (ex)maatje.
We praatten wat "Beardietalk", als beardiebazinnetjes, zoals we vaker deden/doen en genoten hoe onze beardies poogden hetzelfde te doen.
Beardiertje
Vandaag heb ik mijn taak volbracht, ze hangen er mooi bij, al zeg ik het zelf, de lange gordijnen die ik heb genaaid voor de "Wintergarten"'(serre), dit ging eerst helemaal niet naar mijn wens, dan was de zoom te kort dan te lang, maar nu hangen ze perfect, de ruimte is er een van licht en zon, waar het het goed toeven is, met uitzicht op de vijver met zwemminnende kleurlingen en pas aangelegde tuin, waarvan de planten paradijselijk groeien en bloeien. Lichttherapie tijdens de wintermaanden tot aan de snowboardvacantie toe een must is en s'avonds een tweede relaxroom voor als je eens geen t.v, open haard wilt zien en stoken.
Maar behaaglijk en relaxd zoals ik nu met mijn laptopje zit, anytime, everywhere.
Maar door mijn bezigheden buitens huis hebbende dwaal ik af en begon ik te schrijven over mijn ochtendwandeling met Polleke richting het trambaanpad, (een landweg) waar een boerderij staat die "nog steeds" te koop staat en waar de bokjes ons vriendelijk begroeten.
Elk kwartier laat de kerktoren een carrillonlied horen, wat nooit verveeld.
Eenmaal op de terugweg gebeurde het gebeurde.
Zowel Polleke als ik zagen een beardie, ik kende "die beardie" van onze logeerpartijen hier.
Het was Flater, een reu van 13 jaar, die veel gelijkenis toont met onze Quincy, die precies twee weken geleden afgereisd is naar de Rainbowbridge.
Polleke was verbaast,enthousiast en enorm verrast en blij, toen hij Flater in de verte zag komen aanlopen, hij wilde zo snel mogenlijk de begroetingsrituelen toepassen, hij genoot, maar, zijn zeer sterk ontwikkelde reukorgaan vertelde hem iets anders, dat dit niet Quincy was maar een aardige lieve beardiekerel van 13 jaar die veel gelijkenis vertoonde met zijn trouwe (ex)maatje.
We praatten wat "Beardietalk", als beardiebazinnetjes, zoals we vaker deden/doen en genoten hoe onze beardies poogden hetzelfde te doen.
Beardiertje
Ook wij hebben iets soortgelijks een keer meegemaakt, toen onze eerste bobtail kwam te overlijden. Onze overgebleven bobtail was blij verrast toen ze in de verte de contouren zag van een hond die op onze Laska leek.
BeantwoordenVerwijderenZo zie je maar dat Quincy ook in Polleke haar geest blijft doorleven. Vertederend!
Liefs van Anita en Tender