De slipjacht is een eeuwenoude traditie met een rijk verleden, Frankrijk wordt als bakermat gezien als het gaat om de jacht achter de Pack (meute). De foxhunting is de Engelse versie en wordt al sinds het midden van de 18de eeuw in Engeland bedreven. Jacht is eigenlijk niet het juiste woord, want er wordt nergens op gejaagd en er wordt niet geschoten.
De organisatie, leden van het jachtverenigingscomite hebben herkenbare doorgangen gemaakt en worden na afloop weer gesloten, ze zorgen dat er tijdens de hele tocht een ambulance paraat staat(die gelukkig werkloos toekeek.)
De Master is verantwoordelijk dat de meute gediciplineerd is en goed jaagt.
De Huntsman is in dienst van de vereniging en verantwoordelijk voor de training en verzorging van de meute.
De Whippers-in assisteren de Huntsman bij de training en tijdens de slipjacht.
Master,Huntsman en Whippers-in vormen samen de équipage als leiding vooraan.
De Fieldman is op de jachtdag de gastheer namensde vereniging en is tijdens de slipjacht verantwoordelijk voor de gedragingen in het veld.
Bij de slipjacht wordt door de sliptrekker een Scent (spoor) getrokken van slippen die afkomstig zijn van de lappen uit het vossenhol (kennel),waar de benodigde vossenurine op is geproduceerd, door het leggen van het spoor van lussen en haken volgen de honden dit spoor.
De meute wordt op afstand gevolgd door in meestal rode jassen gestoken amazones en ruiters, de kunst is om de meute bij te houden, er is geen wedstrijdelement, wel passie en genieten door de prachtige omgeving die afwisselend is door bossen en open landschappen, waar de ruiters de hindernissen nemen die bestaan uit hekken, sloten en omgevallen bomen.
In het Osnabrückerland, 15 km hier vandaan heb ik dit schouwspel van dichtbij mogen meemaken, middels een tractor met huifkar heb ik de tijdens tocht van het begin tot het einde de slipjacht meebeleefd,na elke run stonden wij en de hoornblazers al weer gereed om het hele spektakel voorbij te zien gaan. Geweldig om de meute te horen aankomen (full cry) d.w.z met luid geblaf het spoor volgen.
Maar alles begint met een goede voorbereiding, in een spannende gezonde sfeer worden de paarden gepoetst en gezadeld door verzorgers en/of ruiters, dan gaat ieder naar de Meet (ontmoetingsplek) die gezellig druk wordt.
Als iedereen zich heeft opgesteld begint de presentatie, de opening geschied met een woord van welkom en een gezegende sportieve slipjacht, waarna de Sonneurs (jachthoornblazers) de traditionele geluiden ten gehore brengen,die ook in dito kostuum als de ruiters zijn gekleed.
Na de "Stirrup cup" (welkomstdrankje) dat men te paard geniet gaat de slipjacht van start wanneer het sein aan de meute wordt gegeven door de Master.
De slipjacht bestaat uit 3 runs van circa 6 km per run, hiertussen worden rustpauzes voor hond en paard gehouden,voor de tweebenigen is er de "sherrystop", waarbij plaatgebak wordt uitgedeeld en de nodige glaasjes worden genuttigd, na elke pauze hijsen we ons weer in de huifkar op weg naar de volgende stopplaats.
Aan het eind van de slipjacht is de Kill,d.w.z dan krijgen de honden hun beloning in de vorm van een meterhoge berg koeienpens, waarna ik schat zo´n 40 a 60 honden grommend, genietend smekten en smulden.
Intussen werd de voorbereidde houtstapel aangestoken, symbolisch voor het afscheid van de voorbije zomer, wij en de omstanders genoten van de heerlijke warmte, het was n.l al oktober en koud, terwijl we naar het vuur en de ondergaande zon keken,genoten we nog van een drankje waarvan warmte en een fijne herinnering nog voelbaar is.
Herinneringen zijn jachthoorns waarvan de klank wegsterft van de wind.
Beardiertje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten